Kulağında walkmeni, Alice in Chains dinleyerek 11. kattan kendini boşluğa bırakıp, bir başka boşluğa geçen küçük Barış’ın arkadaşlarının öyküsü var bugünkü Radikal’de.
Bugünkü gazeteye girecek haberleri okurken takıldım kaldım Barış’a ve Barış’ın arkadaşlarının anlattıklarına.
Barış’ın dinlediği Alice in Chains, şarkılarında intihardan, yalnızlıktan, aşktan söz ediyor.
Bir ara solistleri Staly de “aşırı doz”dan ölümün sınırına kadar gidip, geri dönmüş.
Seattle’dan çıkan bu küçük grubun şarkısı Barış’ın ölümle sonlanan uçuşunda fon müziği oldu.
“Dirt” (Kir) şarkısının sözlerinde ne vardı ki, zavallı Barış’ı bu dünyanın kirlerinden, öteki dünyanın sonsuz temizliğine götürebildi?
Dün bu sorunun cevabını düşündüm. Barış’ı ve bir – iki haftaya kadar onun peşinden gideceklerini söyleyen arkadaşlarını bu derece etkileyen şey basit bir şarkının sözleri olamazdı.
Onlar kendi yaşamlarına sahip olmayı başaramamış, kaybedilmek üzere olan bir kuşağın çocuklarıydı.
Gasset, “yaşamımız bizim olan tek şeydir ve ancak kendi üstüne açık seçik düşünceler geliştirdiği oranda yaşam olarak ayakta durabilir” diyor, Tarihsel Bunalım ve İnsan’a yazdığı önsözde.
Sorunun burada düğümlendiğini düşünüyorum. Biraz klasikleşmiş bir yargı olacak ama burada tekrarlamadan da duramayacağım.
12 Eylül, düşünmek ve içinde bulunduğumuz toplum için, kendi yaşamımız için bir şeyler yapabilme hakkını elimizden aldığından beri bütün bir toplum olarak aynı durumdayız.
“Ben, benliğimle ortamımın toplamıyım” diyen Gasset, Barışların yalnızlığının altındaki gerçeğe de işaret ediyordu.
Her gün onlarca insanın terörle, trafikle, geleneklerin zorlamasıyla ölüme koştuğu bir toplumda, tutunacak tek bir dal bulamayan Barışların da kendilerini boşluğa bırakıvermelerinde şaşılacak bir yön yok aslında.
Yaşamlarımıza hâkim olan köklü yalnızlık duygusunu yenmemize yarayacak bir şeyler arıyoruz hepimiz.
Şurada burada kolunda şırınga delikleriyle sönüp giden genç yaşamların çareyi uyuşturucuya sarılmakta bulmalarında da da bunun rolü var.
Barış artık yok. Ama arkadaşları aramızda. Hiç olmazsa onlara tutunabilecekleri bir dal uzatmak için ne bekliyoruz?