Bu sezonun ilk devresinin son haftalarından itibaren Fenerbahçe’nin oynadığı tüm maçları büyük bir rahatlıkla izliyorum. Biliyorum ki en beklenmedik anda bir gol de yese bu takım bozulmaz, kendi bildiği oyunu oynamaya devam eder ve sahadan istediği sonucu alarak ayrılmayı başarabilir.

Dün Siirtspor maçını izlerken aklımdan geçen de buydu. Nitekim yanılmadım. Sarı kart sınırındaki dört oyuncunun (takımın üçte biri anlamına geliyor) doğal bir tedirginlik içinde olmalarını bekliyordum ama bu bile olmadı. Fenerbahçe belki de bu sezonun en rahat maçını oynadı. Milli maç için ülkesine gitmesi zorunlu görünen Johnson bilinçli bir sarı kart görerek geçmişte gördüğü üç sarı kartı sıfırlasaydı diye düşünenler de vardı. Kendisini ve teknik heyeti bu ucuz ve sportmenlik dışı davranışa başvurmadıkları için kutluyorum. Fenerbahçeliliğe yakışan, her şart altında sportmenlik sınırı içinde kalmaktır.

Fenerbahçe, Revivo’nun mükemmel organizatörlüğünde zaman zaman hem seyir zevki veren hem de sonuca ulaşan bir oyun ortaya koydu. Lazetiç’in yerinin kanat değil, sahanın ortası olduğu da dün bir kez daha göründü. Serhat’ın fırsatçı bitiriciliğine ve gol vuruşlarında yaşından beklenmeyen büyük ustalığına da şapka çıkarmak gerek. Fenerbahçe’nin defansı her geçen hafta daha da oturuyor.

Mirkoviç’in yokluğuna rağmen, ceza alanının önünde adeta bir duvar vardı ve bu duvar dün Siirt’li oyunculara uzaktan şut çekmekten başka bir çare bırakmadı. Bir de şunu düşünmeden edemedim: Keşke Mert Meriç, Fenerbahçe’ye beş yıl önce gelebilseydi. Rüştü’nün Avrupa çapındaki klası ile birleşen bu defansa gol atmak gerçekten zor. Celil dün biraz daha hazır olabilmiş olsaydı farkın altıya hatta yediye çıkması işten bile değildi. Celil bu tür rahat maçlarla üzerindeki korkuyu ve yabancılığı atacak. Baliç’in aklını başına toplaması da eminim Rapajc’in kendini biraz daha sıkmasına yardımcı olacak.

Dünkü Siirt maçı Fenerbahçe’nin bu sezonki kötü deplasman performansının olumlu yönde değiştiği bir dönemeç olarak akıllarda kalacak.