Arnavutköy ile Çengelköy arasında yapılması planlanan üçüncü bir köprüden vazgeçileceği açıklandığı zaman şöyle düşünmüştüm: Sonunda Türkiye’de de akıl, popülist yaklaşımların önüne geçebiliyor..

9 Mayıs 2004’te Boğaz’ı bir tüp geçitle aşma projesinin temeli atıldığında da bunu alkışlayanlar arasında ben de vardım..
Ancak bugün Milliyet’te okuyacağınız haber de gösteriyor ki üçüncü köprüden hâlâ vazgeçilmemiş..
Hükümet tarafından bir Malezya şirketine yazılan “niyet mektubu” üçüncü köprünün çok yakında İstanbul’un başına yeniden bir bela olarak sarılacağını gösteriyor.
Milliyet muhabirlerinin edindiği bilgiler bu kez geçiş için Avrupa yakasında Sarıyer Yenimahalle ile Anadolu yakasında Acartabya arasının kullanılacağını gösteriyor.
Bugün büyük bir elektrik nakil hattının Boğaz’ı geçtiği bölge burası..
Bu kez “kurban” olarak seçilen yerler İstanbul’un akciğerleri olarak niteleyebileceğimiz son ormanlık alanlarımızdır.
Bu filmi görmüştük
Öğrenildiğine göre bu köprünün yapılış amacı Avrupa ile Asya arasındaki trafiği kent dışına çıkarmak.
İkinci köprü tartışmaları yapılırken de aynı şeyleri duymuştuk: Ağır taşıt trafiğini kent dışına çıkarmak ve böylece kent içi trafiği rahatlatmak..
Ama sonunda “politik kaygılar” bu projeyi o hale getirdi ki, Fatih Sultan Mehmet Köprüsü ve çevre yolları doğrudan doğruya birinci köprüye alternatif bir “kent içi ulaşım çözümü”ne dönüştü.
Bunun pratik sonucu bugün ikinci köprünün çevre yolları boyunca yükselen gecekondu kentler oldu..
Hiç kuşkum yok ki, bu projenin uygulanmaya başlamasıyla yine aynı şeyleri yaşayacağız.
Köprü çevre yollarına yapılacak “ara bağlantılar” kentsel gelişimin bu kez şehrin akciğerlerine doğru yönelmesine yol açacak.
Tüp geçidi bekleyelim
Şunun artık açıklıkla görülmüş olması gerekiyor: İstanbul’un trafik sorununu ve kentin iki yakası arasındaki ulaşım sorununu çözmek için sadece köprüler yeterli olmuyor.
Nitekim hükümet de bunu kabul etmiş olmalı ki, tüp geçit için hazırlanan projeyi uygulamaya soktu..
Bu projenin sonuçları alınmadan, üçüncü bir köprü macerasına girmek en hafif deyişle zaten yetersiz olan kaynaklarımızın israfıdır ki, Türkiye’nin şu sıralar en son yapması gereken şey de budur.